"Özgüvenli bir çocuğum olsun diye saçımı süpürge ettim ama yine olmadı. bir çocuğun içinde olacak hocam, bizimkinde yok" dedi bir anne çaresiz, anlaşılmaya muhtaç ama kendinden emin bir tonda...
Özgüvenli olsun diye çocuğuna söylediği "Hadi yavrum, konuş teyzenle" "Arkadaşlarınla oynasana çocuğum" "Bana yapışıp kalırsan arkadaşların sana gülerler" laflarını saçını süpürge etmek sanıyordu belli ki... ve cümlelerle çocuğun "içinden gelenleri" nasıl engellediğini, onu nasıl korkuttuğunu bilmiyordu.
Özgüvenli olmanın kendi hislerine, isteklerine, ihtiyaçlarına, kendi içinde olan güven olduğunu anne bilmiyor muydu peki? "Bak başka çocuklar şakır şakır konuşuyor, hakkını yedirmiyor. Bizimki durmuş öyle bakıyor, pısırık bu pısırık. Aynı babası" diyor kadın. Çocuk biraz daha içine çekiliyor. Gözleri biraz daha utanıyor karşıdaki yabancıdan. Asla değiştiremeyeceği "pısırıklığını" saklamak istiyor ama bilemiyor nereye koyacağını...
"Dur" diyor yabancı, kadına. "Önce çocuğun yanında o yokmuş gibi konuşma. Sonra da topla şu saçlarını süpürge olmasın. Bir çocuğun saçlarını süpürge eden anneye değil; ona saygı duyan anneye ihtiyacı var. kendi söylediklerini önce kendi uygulayan anneye ihtiyacı var bu çocuğun ve her çocuğun. Şimdi bak yavrunun gözlerine. Ne diyor sana? Neye ihtiyacı var bir gör bakalım!"
Kadın önce itiraz edecek oluyor, sonra vazgeçiyor. Konuşmanın başından beri ilk kez gözlerine bakıyor çocuğun. Gözleri dolmuş çocuğun ve ağlıyor anne. bağrına basıyor çocuğunu. Ne olduğunu bilmediği çok önemli bir şey fark ediyor anne. Adını koyamıyor. Ama bir daha hiç süpürge etmiyor saçlarını...