Sabaha karşı kötü bir rüya ile uyandım.
Tıpkı bilgisayarımdaki strateji oyunu (Age of Empires) gibiydi, üstümüzde hangi ırktan olduğumuzu belirten mavi veya kırmızı giysiler vardı. Savaşa hazırlanıyorduk, kendimi ve vatanımı korumak zorundaydım. Kazanamazsak ölecektik hep beraber. Panik ve çaresizlikle doğru stratejiyi kurabilmek için odaklanmaya çalışıyordum. Ranzalar, barikatlar, kadınlar, silahlar ve çocuklar dört yanımdaydı. Ya bomba atılırsa diye nefesini tutmuş insanların sessizliği vardı, bir an önce bir savunma hazırlanmalıydı… Müthiş bir karmaşa.
Kâbustan uyandığınızda, gerçekliği fark edip rahatlarsınız ya hani, bu kez öyle olmadı benim için. Benim kâbusum bugünlerde Ortadoğu’nun, Ukrayna’nın gerçekliği çünkü. Uyandığımda yüzüme çarpan gerçeklik güvende olduğum değildi üzgünüm ki.
Savaşlar ve acılar pek çok sanat eserinin ana konusu olmuştur. Bir tiyatro oyunu izlemiştim, iki ülkenin iki askeri bir yerde kapana kısılmış ve birlikte hayatta kalmaya çabalıyorlardı. İkisinin de evde bekleyen bir ailesi vardı, ikisinin de yaşamsal endişeleri… Dostlukları, milli aidiyet duygularının önüne geçmişti ki diğer askerler geldi. Sonrası çatışma ve ölüm. Yok oluş… Neden yazılmıştı bu tiyatro oyunu, kim için gösterilmişti? Biz vicdanlı ve duyarlı insanlar bu sanatsal çalışmaları izleyerek acı çeker ve hırpalanırken, asıl izlemesi gerekenler asla seyirci koltuğunda oturmuyorlar. Neden kendimizi harap ediyoruz ki, diye düşünür ve yapabileceğim kadar kaçarım, izlemem, okumam böyle şeyleri genelde… Süslü hayatımda çok daha başka kaygıların, olayların, durumların peşinde yuvarlanır giderim… (Bu da bendeki savunma mekanizması, psikologların “inkâr” dedikleri şeyden). Sonra bir gün, bir an olur, böylece bir kâbustan uyanırım ve acımasız gerçeklik üstüme yıkılır… Ayaklarımın altındaki temel güvenlik duygumu kazanabilene kadar biraz bocalarım…
Yarın 23 Nisan. Çocuklarımıza “Yurtta Barış, Dünyada Barış” diyen Atatürk’ün armağanı. Ömrünü savaşarak tüketmiş bir Mareşalin vereceği en anlamlı öğüt. Belki Atam’ın sözlerini tekrar işitmekte, fark etmekte fayda vardır…